تریاژ
سیستم تریاژ ESI
کلیات:
در ساختار تریاژ ESI با عنوان یکی از روش های تریاژ ۵ سطحی، تقسیم بندی بیماران بر اساس دو معیار حدت بیماری و تسهیلات مورد نیاز بیمار است که اولی با وجود یا عدم وجود عوامل تهدید کننده حیات و عضو، وجود علائم خطیر و همچنین علائم حیاتی تعیین می شود و دومی بر اساس تجربه پرستار و مقایسه بیمار موجود با موارد مشابه قبلی تعیین می گردد.
در این روش ابتدا پرستار تریاژ، بیمار را بر اساس شدت بیماری و وخامت حال وی ارزیابی می کند. اگر شدت بیماری زیاد نباشد یعنی در صورت عدم وجود شرایط تهدید کننده حیات یا اندام و یا شرایط پرخطر (یعنی سطوح ۱و۲ تریاژ)، پرستار بر اساس تجربه های قبلی از سایر بیماران و آموزش های سیستم تریاژ، با تخمین تسهیلات مورد نیاز بیمار در بخش اورژانس، بیمار را سطح بندی می نماید. لذا پرستار مسئول تریاژ، علاوه بر آشنایی کامل با الگوریتم، باید از تجربه کافی نیز برخوردار باشد. در نظر گرفتن تسهیلات مورد نیاز بیمار در بخش اورژانس برای تعیین سطح بیمار خصوصیت ویژه سیستم ESI است.
در الگوریتم ESI ،چهار نقطه تصمیم گیری وجود دارد:
نقطه تصمیم گیری الف:
اولین سوالی که باید از خود بپرسید این است: "آیا بیمار در حال مرگ است و یا نیاز به اقدامات فوری نجات دهنده حیات دارد." در این صورت بیمار در سطح ۱ قرار می گیرد.
نقطه تصمیم گیری ب:
در این مرحله از خود بپرسید: "آیا بیمار نباید منتظر بماند." (شامل: علائم پرخطر، اختلال هوشیاری، درد یا دیسترس شدید) که در این صورت بیمار در سطح ۲ قرار می گیرد.
نقطه تصمیم گیری ج:
در صورت عدم وجود شرایط الف و ب، باید تسهیلات مورد نیاز بیمار در بخش اورژانس را تخمین بزنید. نیاز بیمار به ۲ یا بیشتر از تسهیلات اورژانس در صورت عدم اختلال در علائم حیاتی، وی را در سطح ۳ قرار می دهد.
نیاز به یکی از تسهیلات اورژانس، او را در سطح ۴ و در صورتی که به هیچکدام از تسهیلات اورژانس نیاز ندارد وی را در سطح ۵ قرار می دهد.
نقطه تصمیم گیری د:
در صورتی که تسهیلات مورد نیاز بیمار طبق تعریف ،۲ و یا بیشتر باشد (سطح ۳) در این مرحله باید علائم حیاتی بیمار جهت طبقه بندی در نظر گرفته شود. یعنی در صورت وجود اختلال در علائم حیاتی بیمار او را در سطح ۲ قرار دهید و در غیر اینصورت بیمار در همان سطح ۳ تقسیم بندی می گردد.